Anton Geesink

De herfst is dit jaar al heel erg vroeg ingetreden. Eerst Conny Stuart, vervolgens Ton van Duinhoven, maar beiden al erg oud. En nu de reus uit Utrecht. In 1964 schreeft Anton Geesink sportgeschiedenis door in Japan de onverslaanbaar geachte Kaminaga in eigen huis te verslaan en zo Olympisch kampioen te worden in het judo, een kleine Nederlandse sport. Door een houdgreep liepen de sekonden weg en werden volgepraat, ik denk door Bob Spaak, maar de inspreker van dit korte verhaal weet het misschien beter, en kan met zijn zoekmachine de ware commentator beslist achterhalen. Vooralsnog, Bob Spaak. Vervolgens stond Anton rustig op en stuurde iedereen de mat af. Respect voor de tegenstander, het buigen, dat eerst, daarna pas juichen. Ben de Graaf was in Nova komen opdraven om zijn verhaal te doen, want hij was een van de weinige sporverslaggevers die in Japan aanwezig waren. De Spelen waren nog in zwart-wit, kijkerspubliek niet of nauwelijks. Er was een filmpje waarop te zien was hoe de grote Anton bomen boven zijn hoofd tilde en door Japanse bossen sleurde. Hij sprong over medesporters, die reeds op de grond geknield lagen heen, en bouwde zo aan zijn conditie. Anton was zijn tijd ver vooruit, des te pijnlijker dat hij als lid van het IOC in diezelfde tijd is stil blijven staan en dat in de beeldvorming van de mensen Anton Geesink is verworden tot een olifant in een keukenkast. De beste man verdient als de grootste sportman uit onze geschiedenis een standbeeld in het nieuwe centrum van de Domstad.

Vallen

Het is een kloppende wet in de sport. Als je valt dan verlies je. Lance Amstrong viel zondag twee keer, en moest 1 maal in de remmen voor een ander. Hij zag een fiets op de zijne liggen en wachtte totdat de renner die fiets opraapte. Vroeger zou hij niet gewacht hebben. Nu wel, want zijn lichaam had uren daarvoor al tekenen gegeven dat het niet langer wilde. Hem wacht nog zware jaren, de fietser die ooit begon als een veredelde Jan Raas en 1-dagsritten won, te zwaar en geblokt om ronderenner te zijn. Hij werd het na een chemokuur, won 7 keer de Tour de France, hield er 3 jaar mee op en keerde op 37-jarige leeftijd terug in de veronderstelling dat hij nog 1 maal die Tour zou kunnen winnen. Een illusie, gelijk de gedachte van heel Nederland dat wij wereldkampioen voetballen zouden worden. Co Adriaanse kreeg gelijk. Net niet. Eenmaal aan de rand van de afgrond valt de Nederlandse sporter 99 keer van de 100 naar beneden. Het ontbreekt ons aan intelligentie. Heitinga is de onnozelheid zelve. Zo dom als hij wil niemand zijn. Daarbij is het in de geschiedenis van het voetbal bijna altijd zo geweest dat het beste middenveld de kampioen is. Daar waar ons middenrif viel, bleef dat van Spanje staan en voetbalde zoals het al drie jaar doet. Als de prijzen lonken maakt Robben te veel theater en loopt zich toch voorbij. We kennen geen sporters met de eerzucht van Amstrong van 5 jaar terug. We hebben te weinig Wim Ruska’s, Anton Geesink’s en Inge de Bruin’s. Zij bleven pal bij de afgrond staan.

Lance Amstrong

De Amerikaanse fietser is 39 en verschijnt volgens zijn twitteraccount voor de laatste keer aan de start van de Tour de France. Hij wil nog 1 keer winnen, maar hij is geen 30 meer. In de afgelopen 20 jaar heeft hij al zijn rivalen zien wegvallen. Marco Pantani, misschien wel zijn grootste kwelgeest leeft al niet meer en werd op zijn top uit koers genomen, waarna de zege reeks van Amstrong kon beginnen. Jan Ulrich was altijd net te onverschillig en Belokki maakte een doodsmak bergaf en is nooit meer teruggekeerd. Je moet het soms ook een beetje van het geluk hebben. De Amerikaan is ontegenzeggelijk een niets onziende sportman en streng en medogenloos voor anderen en voor zichzelf. Hij zegt de kanker te hebben overwonnen, ik denk, als hij al kanker heeft gehad, die ziekte heeft los gelaten. Hij kon ooit een paar jaar lang als de beste tijdrijden maar heeft nooit een gooi gedaan naar het wereld uurrecord. Merkwaardig. Wellicht is de controle op fiets en lichaam net even te streng voor hem. Hij kan vanzelfsprekend goed fietsen, maar ik acht het onwaarschijnlijk dat een renner zeven jaar lang 3 weken per seizoen kan pieken en nooit 1 slecht dag heeft. Ik vind het verdacht dat op het moment de epo-generatie 3 kon worden gevonden in het lab, hij stopte met wielrenner, en 3 jaar later terugkeerde. Wat maakt hem anders dan de rest. Geld, de mensen om hem heem, eerzucht en een grenzeloos ego. De geschiedenis van de toekomst gaat uitwijzen of de worden van Floyd Landis de echte waarheid is.

Open

Het is de titel van de autobiografie van André Agassi. Het boek leest als een aanklacht tegen kinderarbeid. Als kleine jongen zonder wil of wens werd hij door zijn vader gedwongen om alle vrije uren tussen de lijnen van het tennisveld te verkeren. Zo ontstond een product waarachter hij zelf tot aan zijn 27ste helemaal niet stond. Daardoor kon het dus zomaar gebeuren dat hij tijdens de finale in 1990 in Parijs meer bezig was met zijn blonde pruik dan met het terugslaan van ballen. Toen begreep ik niet dat hij van Gomes verloor. Nu weet ik dat hij nauwelijks kon bewegen want anders zouden zijn kunstharen van zijn hoofd vliegen en zou het reclameobject als een pudding in elkaar ploffen en van alle mythe worden ontdaan. Jaren later kwam hij na een vrije val op de wereldranglijst en een gedwongen pauze kaal geschoren terug tijdens de Open Australische Kampioenschappen en won dat toernooi onmiddellijk. Uit het as herrezen, als opmaat voor de meeste successen in notabene de tweede helft van zijn loopbaan. Inmiddels is Agassi een wijze man van 39, die aan de zijde van zijn vrouw Steffi Graf zich inzet voor de arme jeugd in Las Vegas. Hij wil een veel betere vader voor zijn 2 kinderen zijn dan dat zijn eigen vader ooit is geweest voor hem. Aan zijn gezicht kun je zien dat hem dat lukt en gelet op de inhoud van zijn prachtige boek is dat de grootste overwinning die hij heeft geboekt. Hij laat zijn kinderen spelen in plaats van werken.

Claudia (vervolg)

Dat van oorsprong Oost-Duitse meisje van vroeger krijgt nu op haar 37ste tijdens een zoveelste training te horen dat ze mag starten in de Wereldbeker wedstrijd in Salt Lake City, om zo nog te proberen een startbewijs te krijgen voor de Olympische Spelen in Vancouver, alwaar ze dan wellicht toch nog een kans krijgt een negende medaille te halen op een afstand hardrijden op de schaats, als tenminste de procedure, die nu ingezet is door de voorlopige uitspraak van de burgerrechter in Zwitserland, die een eerdere uitspraak van het CAS even terzijde heeft geschoven, het vervolg krijgt die de schrijver van dit stukje hoopt. Nu is het natuurlijk wel zo dat ik helemaal niet geloof dat Claudia Pechstein in Salt Lake City potten gaat breken op de 3000 meter, maar ik ben al lang blij als zij Renate Groenewold voorblijft. Zelf is ze ook heel sceptisch als het om haar prestatie gaat. Niet te vroeg juichen, want alles kan ook zomaar weer voorbij gaan. In topsport is niks zeker. Louis van Gaal zit ineens weer stevig in het zadel in München na de overwinning op de oude dame Juventus uit Turijn. God wat speelde die ploeg als een oud wijf. Tiger Woods heeft even veel minnaressen als clubs en als je net je bewondering hebt uitgesproken over de schaatscoach Peter Müller, wordt deze meneer door de Noorse bond ontslagen wegens sexuele verbale intimidatie. Verleden jaar was hij ook de coach van Claudia. Zou dat haar wisselende bloedwaarden verklaren?

Claudia

In 1987 reed een meisje van 15 jaar oud met de regelmaat van de klok rondjes op een racefiets op de wielerbaan ergens in Oost-Berlijn. De baan lag temidden van een uitgestrekt sportcomplex. Het was pronkstuk van de DDR en via een uitwisselingprogramme kreeg de steller dezes de mogelijkheid om een kijkje te nemen in de keuken van de (top)sport van dit communistische land. Telkenmale reed zij rondjes van 33 seconde en een paar tiende. En dat meer dan een uur. Navraag leerde mij dat dit meisje aan hardrijden op de schaats deed. In Europa wisten wij van niets want op de banen waren nooit Oost-Europese wedstrijdschaatsers te zien geweest. Ik had een kort gesprek met haar en ik moest haar naam maar goed onthouden want ooit, zo zei ze met de stelligheid van een vast geloof, zou ze Olympisch kamioen op de lange afstanden worden. Na de val van de Muur heeft zij woord gehouden en werd Claudia Pechstein de beste Olympiër van Duitsland ooit. 22 jaar later zou ze nog 1 keer willen deelnemen, maar verhoogde bloedwaarden gooide de deur op slot. Geen toegang tot Vancouver. Is zij een dopingzondaar? Ik geloof er geen barst van. Ze is in mijn ogen te oprecht om zich te bezondigen aan bloeddoping. Haar sportbeleving van meer dan 20 jaar is liefde. Ik heb dat met eigen ogen vanaf het prille begin zelf gezien. Daarom kan ik het niet rijmen met de idee dat ze mij al die jaren om de tuin geleid heeft.

DOPING

Bomen goud gekleurd. Het gras, nog groen, behoeft geen maaier. Het is herfst. Al bijna winter, en dan is alles wat leeft gestorven. Voor de steller deze kan het wel eens een winter worden die niet meer over gaat. Komend weekend begint het schaats seizoen met de eerste World Cup wedstrijden. Claudia Pechstein is er nog niet bij. Voorlopig voor 2 jaar geschorst vanwege vermeende dopinggebruik. Ze vecht het aan. Ze moet wachten. Ze wil nog een keer naar de Olympische Spelen. In de afgelopen 20 jaar, ja u leest het goed, twintig jaar heeft ze 8 keer op het schavot gestaan. 5 keer op de hoogste treden. Maar het goud lijkt nu verder weg dan ooit. Als zij de rechtszaak verliest is schaatsen voor mij een gedane kwestie. Ze is te puur, te oprecht, te eerlijk om haar eigen lijf te dopen. Als zij lacht is het netzo ijsbrekend als het guitige hoofd van Agassi na een winstpartij uit vervolgen tijden. Drie keer buigen naar het publiek. Na 1998 stond hij tijdens de Grand Slam 5 keer op de hoogste treden. Daarvoor was hij anderhalf jaar de weg kwijt. In de armen van Barbara Steisand nam hij christal meth, een lekkere partydrugs. Het is doping, maar je wordt er geen betere tennisser door. Agassi is te puur, te oprecht, te eerlijk om zijn lijf te dopen. Hij heeft 20 jaar toptennis gespeeld en heeft net als Pechstein in die periode de liefde voor de sport uitgedragen. Aan de zijlijn staan nu de beulen om mij, de liefhebber, een eeuwige winter in te leiden.