Open

Het is de titel van de autobiografie van André Agassi. Het boek leest als een aanklacht tegen kinderarbeid. Als kleine jongen zonder wil of wens werd hij door zijn vader gedwongen om alle vrije uren tussen de lijnen van het tennisveld te verkeren. Zo ontstond een product waarachter hij zelf tot aan zijn 27ste helemaal niet stond. Daardoor kon het dus zomaar gebeuren dat hij tijdens de finale in 1990 in Parijs meer bezig was met zijn blonde pruik dan met het terugslaan van ballen. Toen begreep ik niet dat hij van Gomes verloor. Nu weet ik dat hij nauwelijks kon bewegen want anders zouden zijn kunstharen van zijn hoofd vliegen en zou het reclameobject als een pudding in elkaar ploffen en van alle mythe worden ontdaan. Jaren later kwam hij na een vrije val op de wereldranglijst en een gedwongen pauze kaal geschoren terug tijdens de Open Australische Kampioenschappen en won dat toernooi onmiddellijk. Uit het as herrezen, als opmaat voor de meeste successen in notabene de tweede helft van zijn loopbaan. Inmiddels is Agassi een wijze man van 39, die aan de zijde van zijn vrouw Steffi Graf zich inzet voor de arme jeugd in Las Vegas. Hij wil een veel betere vader voor zijn 2 kinderen zijn dan dat zijn eigen vader ooit is geweest voor hem. Aan zijn gezicht kun je zien dat hem dat lukt en gelet op de inhoud van zijn prachtige boek is dat de grootste overwinning die hij heeft geboekt. Hij laat zijn kinderen spelen in plaats van werken.