Anton Geesink

De herfst is dit jaar al heel erg vroeg ingetreden. Eerst Conny Stuart, vervolgens Ton van Duinhoven, maar beiden al erg oud. En nu de reus uit Utrecht. In 1964 schreeft Anton Geesink sportgeschiedenis door in Japan de onverslaanbaar geachte Kaminaga in eigen huis te verslaan en zo Olympisch kampioen te worden in het judo, een kleine Nederlandse sport. Door een houdgreep liepen de sekonden weg en werden volgepraat, ik denk door Bob Spaak, maar de inspreker van dit korte verhaal weet het misschien beter, en kan met zijn zoekmachine de ware commentator beslist achterhalen. Vooralsnog, Bob Spaak. Vervolgens stond Anton rustig op en stuurde iedereen de mat af. Respect voor de tegenstander, het buigen, dat eerst, daarna pas juichen. Ben de Graaf was in Nova komen opdraven om zijn verhaal te doen, want hij was een van de weinige sporverslaggevers die in Japan aanwezig waren. De Spelen waren nog in zwart-wit, kijkerspubliek niet of nauwelijks. Er was een filmpje waarop te zien was hoe de grote Anton bomen boven zijn hoofd tilde en door Japanse bossen sleurde. Hij sprong over medesporters, die reeds op de grond geknield lagen heen, en bouwde zo aan zijn conditie. Anton was zijn tijd ver vooruit, des te pijnlijker dat hij als lid van het IOC in diezelfde tijd is stil blijven staan en dat in de beeldvorming van de mensen Anton Geesink is verworden tot een olifant in een keukenkast. De beste man verdient als de grootste sportman uit onze geschiedenis een standbeeld in het nieuwe centrum van de Domstad.

Vallen

Het is een kloppende wet in de sport. Als je valt dan verlies je. Lance Amstrong viel zondag twee keer, en moest 1 maal in de remmen voor een ander. Hij zag een fiets op de zijne liggen en wachtte totdat de renner die fiets opraapte. Vroeger zou hij niet gewacht hebben. Nu wel, want zijn lichaam had uren daarvoor al tekenen gegeven dat het niet langer wilde. Hem wacht nog zware jaren, de fietser die ooit begon als een veredelde Jan Raas en 1-dagsritten won, te zwaar en geblokt om ronderenner te zijn. Hij werd het na een chemokuur, won 7 keer de Tour de France, hield er 3 jaar mee op en keerde op 37-jarige leeftijd terug in de veronderstelling dat hij nog 1 maal die Tour zou kunnen winnen. Een illusie, gelijk de gedachte van heel Nederland dat wij wereldkampioen voetballen zouden worden. Co Adriaanse kreeg gelijk. Net niet. Eenmaal aan de rand van de afgrond valt de Nederlandse sporter 99 keer van de 100 naar beneden. Het ontbreekt ons aan intelligentie. Heitinga is de onnozelheid zelve. Zo dom als hij wil niemand zijn. Daarbij is het in de geschiedenis van het voetbal bijna altijd zo geweest dat het beste middenveld de kampioen is. Daar waar ons middenrif viel, bleef dat van Spanje staan en voetbalde zoals het al drie jaar doet. Als de prijzen lonken maakt Robben te veel theater en loopt zich toch voorbij. We kennen geen sporters met de eerzucht van Amstrong van 5 jaar terug. We hebben te weinig Wim Ruska’s, Anton Geesink’s en Inge de Bruin’s. Zij bleven pal bij de afgrond staan.

Lance Amstrong

De Amerikaanse fietser is 39 en verschijnt volgens zijn twitteraccount voor de laatste keer aan de start van de Tour de France. Hij wil nog 1 keer winnen, maar hij is geen 30 meer. In de afgelopen 20 jaar heeft hij al zijn rivalen zien wegvallen. Marco Pantani, misschien wel zijn grootste kwelgeest leeft al niet meer en werd op zijn top uit koers genomen, waarna de zege reeks van Amstrong kon beginnen. Jan Ulrich was altijd net te onverschillig en Belokki maakte een doodsmak bergaf en is nooit meer teruggekeerd. Je moet het soms ook een beetje van het geluk hebben. De Amerikaan is ontegenzeggelijk een niets onziende sportman en streng en medogenloos voor anderen en voor zichzelf. Hij zegt de kanker te hebben overwonnen, ik denk, als hij al kanker heeft gehad, die ziekte heeft los gelaten. Hij kon ooit een paar jaar lang als de beste tijdrijden maar heeft nooit een gooi gedaan naar het wereld uurrecord. Merkwaardig. Wellicht is de controle op fiets en lichaam net even te streng voor hem. Hij kan vanzelfsprekend goed fietsen, maar ik acht het onwaarschijnlijk dat een renner zeven jaar lang 3 weken per seizoen kan pieken en nooit 1 slecht dag heeft. Ik vind het verdacht dat op het moment de epo-generatie 3 kon worden gevonden in het lab, hij stopte met wielrenner, en 3 jaar later terugkeerde. Wat maakt hem anders dan de rest. Geld, de mensen om hem heem, eerzucht en een grenzeloos ego. De geschiedenis van de toekomst gaat uitwijzen of de worden van Floyd Landis de echte waarheid is.