De Amerikaanse fietser is 39 en verschijnt volgens zijn twitteraccount voor de laatste keer aan de start van de Tour de France. Hij wil nog 1 keer winnen, maar hij is geen 30 meer. In de afgelopen 20 jaar heeft hij al zijn rivalen zien wegvallen. Marco Pantani, misschien wel zijn grootste kwelgeest leeft al niet meer en werd op zijn top uit koers genomen, waarna de zege reeks van Amstrong kon beginnen. Jan Ulrich was altijd net te onverschillig en Belokki maakte een doodsmak bergaf en is nooit meer teruggekeerd. Je moet het soms ook een beetje van het geluk hebben. De Amerikaan is ontegenzeggelijk een niets onziende sportman en streng en medogenloos voor anderen en voor zichzelf. Hij zegt de kanker te hebben overwonnen, ik denk, als hij al kanker heeft gehad, die ziekte heeft los gelaten. Hij kon ooit een paar jaar lang als de beste tijdrijden maar heeft nooit een gooi gedaan naar het wereld uurrecord. Merkwaardig. Wellicht is de controle op fiets en lichaam net even te streng voor hem. Hij kan vanzelfsprekend goed fietsen, maar ik acht het onwaarschijnlijk dat een renner zeven jaar lang 3 weken per seizoen kan pieken en nooit 1 slecht dag heeft. Ik vind het verdacht dat op het moment de epo-generatie 3 kon worden gevonden in het lab, hij stopte met wielrenner, en 3 jaar later terugkeerde. Wat maakt hem anders dan de rest. Geld, de mensen om hem heem, eerzucht en een grenzeloos ego. De geschiedenis van de toekomst gaat uitwijzen of de worden van Floyd Landis de echte waarheid is.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten