Open

Het is de titel van de autobiografie van André Agassi. Het boek leest als een aanklacht tegen kinderarbeid. Als kleine jongen zonder wil of wens werd hij door zijn vader gedwongen om alle vrije uren tussen de lijnen van het tennisveld te verkeren. Zo ontstond een product waarachter hij zelf tot aan zijn 27ste helemaal niet stond. Daardoor kon het dus zomaar gebeuren dat hij tijdens de finale in 1990 in Parijs meer bezig was met zijn blonde pruik dan met het terugslaan van ballen. Toen begreep ik niet dat hij van Gomes verloor. Nu weet ik dat hij nauwelijks kon bewegen want anders zouden zijn kunstharen van zijn hoofd vliegen en zou het reclameobject als een pudding in elkaar ploffen en van alle mythe worden ontdaan. Jaren later kwam hij na een vrije val op de wereldranglijst en een gedwongen pauze kaal geschoren terug tijdens de Open Australische Kampioenschappen en won dat toernooi onmiddellijk. Uit het as herrezen, als opmaat voor de meeste successen in notabene de tweede helft van zijn loopbaan. Inmiddels is Agassi een wijze man van 39, die aan de zijde van zijn vrouw Steffi Graf zich inzet voor de arme jeugd in Las Vegas. Hij wil een veel betere vader voor zijn 2 kinderen zijn dan dat zijn eigen vader ooit is geweest voor hem. Aan zijn gezicht kun je zien dat hem dat lukt en gelet op de inhoud van zijn prachtige boek is dat de grootste overwinning die hij heeft geboekt. Hij laat zijn kinderen spelen in plaats van werken.

Claudia (vervolg)

Dat van oorsprong Oost-Duitse meisje van vroeger krijgt nu op haar 37ste tijdens een zoveelste training te horen dat ze mag starten in de Wereldbeker wedstrijd in Salt Lake City, om zo nog te proberen een startbewijs te krijgen voor de Olympische Spelen in Vancouver, alwaar ze dan wellicht toch nog een kans krijgt een negende medaille te halen op een afstand hardrijden op de schaats, als tenminste de procedure, die nu ingezet is door de voorlopige uitspraak van de burgerrechter in Zwitserland, die een eerdere uitspraak van het CAS even terzijde heeft geschoven, het vervolg krijgt die de schrijver van dit stukje hoopt. Nu is het natuurlijk wel zo dat ik helemaal niet geloof dat Claudia Pechstein in Salt Lake City potten gaat breken op de 3000 meter, maar ik ben al lang blij als zij Renate Groenewold voorblijft. Zelf is ze ook heel sceptisch als het om haar prestatie gaat. Niet te vroeg juichen, want alles kan ook zomaar weer voorbij gaan. In topsport is niks zeker. Louis van Gaal zit ineens weer stevig in het zadel in München na de overwinning op de oude dame Juventus uit Turijn. God wat speelde die ploeg als een oud wijf. Tiger Woods heeft even veel minnaressen als clubs en als je net je bewondering hebt uitgesproken over de schaatscoach Peter Müller, wordt deze meneer door de Noorse bond ontslagen wegens sexuele verbale intimidatie. Verleden jaar was hij ook de coach van Claudia. Zou dat haar wisselende bloedwaarden verklaren?

Claudia

In 1987 reed een meisje van 15 jaar oud met de regelmaat van de klok rondjes op een racefiets op de wielerbaan ergens in Oost-Berlijn. De baan lag temidden van een uitgestrekt sportcomplex. Het was pronkstuk van de DDR en via een uitwisselingprogramme kreeg de steller dezes de mogelijkheid om een kijkje te nemen in de keuken van de (top)sport van dit communistische land. Telkenmale reed zij rondjes van 33 seconde en een paar tiende. En dat meer dan een uur. Navraag leerde mij dat dit meisje aan hardrijden op de schaats deed. In Europa wisten wij van niets want op de banen waren nooit Oost-Europese wedstrijdschaatsers te zien geweest. Ik had een kort gesprek met haar en ik moest haar naam maar goed onthouden want ooit, zo zei ze met de stelligheid van een vast geloof, zou ze Olympisch kamioen op de lange afstanden worden. Na de val van de Muur heeft zij woord gehouden en werd Claudia Pechstein de beste Olympiër van Duitsland ooit. 22 jaar later zou ze nog 1 keer willen deelnemen, maar verhoogde bloedwaarden gooide de deur op slot. Geen toegang tot Vancouver. Is zij een dopingzondaar? Ik geloof er geen barst van. Ze is in mijn ogen te oprecht om zich te bezondigen aan bloeddoping. Haar sportbeleving van meer dan 20 jaar is liefde. Ik heb dat met eigen ogen vanaf het prille begin zelf gezien. Daarom kan ik het niet rijmen met de idee dat ze mij al die jaren om de tuin geleid heeft.