SCHOONHEID

Er was eens een tijd dat hij een wedstrijd speelde in de wedstrijd. De schoonheid van zijn spel, leed daar niet onder, immers hij is een groot liefhebber. Dat blijkt ook uit de manier waarop hij praat over de helden uit een vervlogen tijd. Hij kent zijn klassiekers, kleed zich oprecht in een mooi wit tenue als hij het historische gras betreed. Jarenlang was hij heer en meester, maar ook leerling en blijvend nieuwsgierig naar verbetering. Hij leek voorbestemd om de beste aller tijden in zijn sport te worden, maar 4 jaar geleden kwam de eerste aanwijzing dat dat geen vanzelfsprekendheid zal zijn. Een Spaanse jongen van 18 stelde zich zomaar op als een stierenvechter op gemalen dakpannen. In de warmte van de Parijse zon heeft hij tot op de dag van vandaag nog niet verloren. Inmiddels is de liefhebber door diezelfde jongeman ingehaald. Het besef dat niet hij, maar wellicht de ander, de beste aller tijden gaat worden, de idee dat de aantoonbare verbetering van de afgelopen maanden toch niet voldoende blijkt te zijn om te winnen, en ook geen garantie is voor de toekomst, brak hem, en de hele wereld keek toe. Het zal een sportmoment zijn, dat zal verworden tot klassieke liefde, een monument van trots en terechte heldendom. De emotie, onomkeerbaar, de algehele controle voorbij. Het is in mijn ogen waarschijnlijk deze optelsom der dingen, die Roger Federer in al zijn schoonheid hevig deed huilen.