Vallen

Het is een kloppende wet in de sport. Als je valt dan verlies je. Lance Amstrong viel zondag twee keer, en moest 1 maal in de remmen voor een ander. Hij zag een fiets op de zijne liggen en wachtte totdat de renner die fiets opraapte. Vroeger zou hij niet gewacht hebben. Nu wel, want zijn lichaam had uren daarvoor al tekenen gegeven dat het niet langer wilde. Hem wacht nog zware jaren, de fietser die ooit begon als een veredelde Jan Raas en 1-dagsritten won, te zwaar en geblokt om ronderenner te zijn. Hij werd het na een chemokuur, won 7 keer de Tour de France, hield er 3 jaar mee op en keerde op 37-jarige leeftijd terug in de veronderstelling dat hij nog 1 maal die Tour zou kunnen winnen. Een illusie, gelijk de gedachte van heel Nederland dat wij wereldkampioen voetballen zouden worden. Co Adriaanse kreeg gelijk. Net niet. Eenmaal aan de rand van de afgrond valt de Nederlandse sporter 99 keer van de 100 naar beneden. Het ontbreekt ons aan intelligentie. Heitinga is de onnozelheid zelve. Zo dom als hij wil niemand zijn. Daarbij is het in de geschiedenis van het voetbal bijna altijd zo geweest dat het beste middenveld de kampioen is. Daar waar ons middenrif viel, bleef dat van Spanje staan en voetbalde zoals het al drie jaar doet. Als de prijzen lonken maakt Robben te veel theater en loopt zich toch voorbij. We kennen geen sporters met de eerzucht van Amstrong van 5 jaar terug. We hebben te weinig Wim Ruska’s, Anton Geesink’s en Inge de Bruin’s. Zij bleven pal bij de afgrond staan.

Lance Amstrong

De Amerikaanse fietser is 39 en verschijnt volgens zijn twitteraccount voor de laatste keer aan de start van de Tour de France. Hij wil nog 1 keer winnen, maar hij is geen 30 meer. In de afgelopen 20 jaar heeft hij al zijn rivalen zien wegvallen. Marco Pantani, misschien wel zijn grootste kwelgeest leeft al niet meer en werd op zijn top uit koers genomen, waarna de zege reeks van Amstrong kon beginnen. Jan Ulrich was altijd net te onverschillig en Belokki maakte een doodsmak bergaf en is nooit meer teruggekeerd. Je moet het soms ook een beetje van het geluk hebben. De Amerikaan is ontegenzeggelijk een niets onziende sportman en streng en medogenloos voor anderen en voor zichzelf. Hij zegt de kanker te hebben overwonnen, ik denk, als hij al kanker heeft gehad, die ziekte heeft los gelaten. Hij kon ooit een paar jaar lang als de beste tijdrijden maar heeft nooit een gooi gedaan naar het wereld uurrecord. Merkwaardig. Wellicht is de controle op fiets en lichaam net even te streng voor hem. Hij kan vanzelfsprekend goed fietsen, maar ik acht het onwaarschijnlijk dat een renner zeven jaar lang 3 weken per seizoen kan pieken en nooit 1 slecht dag heeft. Ik vind het verdacht dat op het moment de epo-generatie 3 kon worden gevonden in het lab, hij stopte met wielrenner, en 3 jaar later terugkeerde. Wat maakt hem anders dan de rest. Geld, de mensen om hem heem, eerzucht en een grenzeloos ego. De geschiedenis van de toekomst gaat uitwijzen of de worden van Floyd Landis de echte waarheid is.